Soms komt inspiratie uit de meest onverwachte hoek. In mijn geval kwam het afgelopen week van een jong gezin dat ik onderweg in Spanje ontmoette en dat ik nu zie als een soort camperfamilie. Ze noemen zichzelf “de brutale aap” op Instagram en gaven me onlangs een geweldig advies: een prachtige plek in Luxemburg. Zonder twijfel besloot ik hun advies op te volgen.

Hoe vind je die plekken toch?

Een vraag die ik vaak krijg: “Hoe kom je toch steeds weer op die leuke plekjes?” Nou, dat is een mix van verschillende dingen. Soms via apps zoals Park4Night, soms via tips van locals, en heel soms leg ik het gewoon in de handen van het universum. Laten we eerlijk zijn: soms zie je door de bomen het bos niet meer. Of in mijn geval, door de campers de parkeerplek niet meer. Maar hoe dan ook, ik vertrouw erop dat ik altijd ergens leuk terechtkom, al is het niet altijd de plek zelf die het bijzonder maakt, maar de ontmoetingen.

De solo-camper in het veld

Zo kwam ik via Frankrijk net over de grens in Spanje, waar ik op een camperplek belandde die op het eerste gezicht niet heel bijzonder leek: een veldje naast een voetbalveld aan de rand van een dorpje. De eerste nacht stond ik daar alleen. Flashback naar het begin van mijn camperavonturen: ik herinner me nog goed hoe ik me toen onrustig voelde als ik ergens alleen stond. Bang? Nee, niet echt. Maar wel hyper-alert, zo’n “ik-hoor-elk-takje-kraken”-gevoel. Mijn lijf stond op standje opletten, wat het slapen niet echt bevorderde.

Nu? Compleet anders! Ik zet mijn busje neer, en Ruppert, mijn trouwe hond, en ik gaan op verkenningstocht. Of het nou een levendig dorp is of een slaperig gehucht, je voelt het aan de energie of het goed zit of niet. Intuïtie, mensen! En meestal maakt Ruppert sneller vrienden dan ik. Deze keer was dat niet anders. Een vlotte, jonge Spaanse vrouw gaf me een geruststellend knikje: “Het is hier veilig, veel ouderen wonen hier.” Prima plek dus!

Een festival, een wijntje en een reality check

De volgende dag kwamen er een paar Duitse jongeren aan, op weg naar een festival in Barcelona. Ruppert deed zijn ding – de perfecte ijsbreker. Voor ik het wist, zat ik met een glas wijn tussen een groep twintigers. En hoewel ik me uitstekend vermaakte, kwam die bewustwording toch ineens binnen: ik ben 49. En daar zat ik dan, tussen mensen die net uit hun studententijd kwamen, klaar om de wereld te veroveren. Een fase die ik achter me heb gelaten, en laten we eerlijk zijn: ik mis het niet.

Het mooie aan ouder worden is dat alles wat luchtiger wordt. De levensvragen zoals “Moet ik settelen?” en “Wil ik kinderen?” liggen achter me. Ik focus me nu op andere dingen, zoals… tromgeroffel… mijn missie om Systemische Opstellingen Online bekender en toegankelijker te maken. Niet het meest hippe onderwerp voor een festival misschien, maar voor mij een passie waar ik graag mee bezig ben.

Systemische opstellingen en je plek innemen

Tijdens een systemisch coaching traject met de inspirerende Elia Augustijn ontdekte ik iets verrassends: ik had een blokkade als het ging om zichtbaar zijn. Klinkt zwaar, toch? Maar het was juist een bevrijdend inzicht. In plaats van mezelf klein te houden of geforceerd aan marketing te doen, besefte ik dat het draait om simpelweg mijn plek innemen. Het gaat niet om perfectie of opvallen, maar om jezelf durven laten zien zoals je bent.

Na dit traject had ik een nieuw innerlijk beeld van wat zichtbaarheid voor mij betekende. Daardoor kwam ik de oproep van het tijdschrift Mijn Vriendin en het Noord-Hollands Dagblad tegen, en had ik ineens het lef om erop te reageren. Dat was de eerste stap naar meer zichtbaarheid. Vervolgens stelde ik mezelf voor in verschillende Facebookgroepen die te maken hebben met camperlife.

Het mooiste van dit proces? Het leverde me nieuwe contacten op. Mensen nodigden me uit om elkaar te ontmoeten als ik in de buurt ben, en sommigen hebben zelfs een opstelling of een gratis sessie geboekt om te ontdekken wat Systemische Opstellingen voor hen kunnen betekenen. Met andere woorden: het was een succesvolle ervaring. Het bewijst maar weer dat wanneer je je blokkades ombuigt, er ruimte ontstaat voor groei, verbinding en nieuwe kansen.

Van negatieve reacties en een dikke huid

Natuurlijk reageerde niet iedereen even positief. Maar ik heb geleerd dat zulke opmerkingen vaak een projectie zijn van degene die ze schrijft. En zolang het me niet raakt, laat ik het los. Alleen als het me wél raakt en een emotie oproept die ik niet prettig vind, weet ik dat het tijd is om ermee aan de slag te gaan. Vroeger had ik hier nacht van wakker gelegen, maar nu? Laat maar waaien.

Een ander opvallend moment? Een reactie van iemand uit mijn geboortedorp die me herinnerde aan een gênante situatie: ik werd ooit weggestuurd bij een CrossFit-club omdat ik, niet het “juiste visitekaartje” was – te dik, dus. Dat deed toen pijn, maar nu kijk ik er heel anders op terug. Het was onprofessioneel en staat het haaks op de missie en visie van crossfit. Waarschijnlijk was het meer een persoonlijke kwestie dan dat het met mij had te maken.

Wat ik er wel van geleerd heb? Ik conformeer me niet aan groepen of groepsdruk, en dat zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren. Net als vroeger op de basisschool: ik zat in alle groepjes en toch in geen enkel groepje tegelijk. Ik volg mijn eigen pad. Waar ik vroeger twijfelde aan mezelf, ben ik nu trots op die onafhankelijkheid. Het is een kracht, en het past perfect bij wie ik ben.

De les van deze week?

Of je nu een jong festivalganger bent of een camperaar van 49, het leven draait om jezelf zijn, je plek innemen, en vertrouwen op je intuïtie. Want als je dat doet, gebeuren de mooiste dingen.