Op weg naar Portugal: gezelligheid, chaos en kleine inzichten
Mijn plan was duidelijk: in september 2025 zou ik vertrekken uit Nederland. Alles rondom het overlijden van mijn moeder was geregeld, en eindelijk leek het moment daar om zonder verplichtingen en zonder strakke planning op pad te gaan. Zoals altijd was mijn plan: geen plan hebben.
De eerste hobbels op de weg
Maar ja, het leven loopt zelden zoals gepland. Familie kwam uit het buitenland over, en mijn neefje was nog jarig. Natuurlijk was het fijn om die momenten mee te maken, maar toen ik mijn banden wilde checken voor vertrek, kreeg ik een klapband. Gelukkig had ik dubbele lucht achterbanden, dus vier nieuwe banden later leek alles weer op orde. Toch brandden er drie gele lampjes op het dashboard. De garage zei dat het niets ernstigs was en dat alles werkte zoals het hoorde. Maar iets in mij gaf geen rust. Uiteindelijk bleek het de ABS-sensor te zijn die vervangen moest worden.
De sensor en de kermis
Daar gingen we dan. Eerst een algemeen merk sensor laten plaatsen, maar helaas werkte die niet. Dus opnieuw bestellen, dit keer het originele Mercedes-merk. Inmiddels was het begin oktober. En ja, half oktober was er kermis in het dorp, en natuurlijk moest ik ook daar even van genieten. Een gezellige chaos, zou je kunnen zeggen.
Laatste checks en vertrek
Met een vermoeide stem – gevolg van al het drukke geregel en de gezelligheid – ging ik terug naar de garage voor de juiste sensor. Mijn bus stond al klaar voor vertrek. Alles leek geregeld, tank vol, klaar om te gaan… maar nee, de lampjes brandden weer. Terug naar de garage dus. De linker sensor werkte nu wel, maar de rechter was in storing geraakt. Het voelde alsof iemand stiekem een candid camera had ingeschakeld.
Even een nachtje slapen hielp. Uiteindelijk besloot ik toch de volgende dag te vertrekken. Alles werkte naar behoren, en zo niet, dan had Portugal ook garages. Anders kon ik het volgend jaar fixen.
Afscheid nemen
Het afscheid was zwaar, zoals altijd. Misschien dit jaar nog zwaarder, omdat er privé zoveel was gebeurd dat allemaal met afscheid te maken had. Het idee dat ik mijn geboortegebied verliet voelde bijna alsof ik mijn roots uitwist. Deze bewustwording maakte het extra emotioneel. In de zomer waren mensen een paar keer nieuwsgierig geweest: “Wat ga je nu doen, nu je geen reden hebt om terug te komen?” Ook al werd de vraag vriendelijk gesteld, het raakte me. Het besef dat ik een wees geworden was, maakte het afscheid extra intens.
Onderweg: regen, wind en koelkastpech
Onderweg had ik pokkeweer: harde wind, regen, vertragingen. Toch voelde ik me redelijk goed. Tijdens het rijden dwalen je gedachten af en komen inzichten voorbij. Zo realiseerde ik me dat ik, als ik het reizen zat ben, weer aan de kust wil wonen. Daar liggen mijn roots, daar voel ik me verbonden.
Maar natuurlijk liep het weer niet vlekkeloos. Onderweg begaf mijn koelkast het. Nog een teken dat het misschien nog niet het moment was om te vertrekken? Het had geen zin hierover te piekeren, want ik was al halverwege. Dus besloot ik het tempo iets op te voeren en naar mijn vriendin boven Lissabon te reizen. Het is fijn als iemand er is om ervaringen mee te delen, en zij had een mooi plekje in Pampilhosa da Serra uitgezocht met een warme douche – precies wat ik nodig had.
Reflectie op de reis
Terugkijkend op deze reis naar Portugal zie ik een mix van chaos, humor, ongemak en reflectie. Van kapotte banden tot ABS-sensoren, van kermis tot pokkeweer en kapotte koelkast, alles leek tegen te zitten. En toch, juist door die onverwachte wendingen, voelde ik me levend en aanwezig in het moment. Het herinnert me eraan dat reizen nooit alleen om het fysieke pad gaat; het gaat ook om de mentale en emotionele reis die je onderweg maakt.
Vrijheid en nieuwe inzichten
Het vertrek uit Nederland voelde zwaar en emotioneel, maar ook bevrijdend. Het loslaten van wat bekend en vertrouwd was, gaf ruimte voor nieuwe ervaringen, nieuwe mensen en nieuwe inzichten. Portugal, met zijn ruige kusten, warme gastvrijheid en adembenemende landschappen, voelt als een plek waar ik even helemaal kan zijn wie ik ben, zonder te moeten voldoen aan verwachtingen of routines.
Het avontuur tegemoet
En eerlijk gezegd, het gevoel van avontuur en onvoorspelbaarheid, hoe chaotisch soms ook, is precies wat ik nodig had. Het herinnert me eraan dat plannen niet altijd nodig zijn; soms is het genoeg om te vertrekken, om te zien waar het leven je brengt, en om onderweg te leren loslaten, te accepteren en te genieten.
De komende weken worden een ontdekkingsreis van kleine momenten, onverwachte ontmoetingen en zelfreflectie. En als ik iets heb geleerd op weg naar Portugal, dan is het dat zelfs de meest vervelende, ongemakkelijke situaties – van kapotte sensoren tot regenbuien – uiteindelijk bijdragen aan de rijkdom van het leven onderweg.
Hoi, ik ben Esther Snikkers, oprichter van Pure & Wild en ZIESOO. Vrijheid, modder, zonsondergangen en alles wat ertussen zit — dat is het leven dat ik deel bij Pure & Wild. Hier neem ik je mee op mijn reis onderweg in de camper, en laat ik zien hoe het echte leven voelt: rauw, eerlijk en vol energie. Volg Pure & Wild en reis mee: www.purenwild.com.
Door systemische familieopstellingen heb ik leren luisteren naar mijn gevoelens, emoties en gedachten, en er ruimte aan gegeven — iets wat mijn leven enorm bevrijdt en verrijkt. Wil jij ook ontdekken hoe familieopstellingen je leven kunnen verrijken? Ontdek ZIESOO, vind een opsteller en boek een opstelling: www.ziesoo.com.
